Szczególne miejsce wśród żydowskich instytucji charytatywnych zajmowały w przeszłości domy opieki. Szpital żydowski w Lesznie istniał przy ulicy Wałowej już w XVII wieku. Z czasem ich liczba wzrosła do dwóch, ale po pożarze miasta w 1767 roku w miejsce spalonych budynków wzniesiono jeden większy, odbudowany ponownie po kolejnym pożarze w 1790 roku. W połowie XIX wieku szpital uznano za przestarzały i mało funkcjonalny. W latach 1859-1861 zbudowano nowy dom opieki, znany jako Fundacja Salomona, Josepha i Johanny Wollheimów. Obiekt był czynny przy obecnych Alejach Zygmunta Krasińskiego do 1939 roku. Przyjmował osoby ubogie i samotne wyznania mojżeszowego, zapewniając im bezpłatne mieszkanie, opiekę lekarską, odzież, opał i wyżywienie.
Opiekę nad żydowskim cmentarzem w Lesznie sprawowało Bractwo Pogrzebowe (Chewra Kadisza), działające od XVIII wieku.
Członkowie stowarzyszenia dbali między innymi o zapewnienie zmarłym członkom wspólnoty należytego pogrzebu. Czuwali także przy osobach chorych i umierających, aby dopełnione zostały wszystkie rytualne czynności wymagane przez żydowską tradycję.
Żydzi zawsze kładli duży nacisk na edukację religijną i studia talmudyczne dzieci i młodzieży. Liczne stowarzyszenia pomocowe dostarczały uboższym lub osieroconym uczniom niezbędne zeszyty i podręczniki, ale także odzież, buty i bieliznę. Założone w 1832 roku Towarzystwo przyodziewania żydowskich ubogich dzieci szkolnych oraz działające od 1838 roku Stowarzyszenie mężatek i panien żydowskich prowadziły coroczne zbiórki, gromadząc środki na wsparcie potrzebujących. Towarzystwo Czytelnicze zapewniało dostęp do literatury, a Stowarzyszenie Talmud-Tora prowadziło szkołę religijną, w których uczono języka i kultury żydowskiej oraz wychowywano młodzież zgodnie z zasadami judaizmu.
W 1870 roku założono w Lesznie Fundację Abrahama Joela i Berthy Sachsów, która służyła jako domu nauki. Fundacja opłacała własnego rabina, przygotowującego młodzież do podjęcia studiów w żydowskich seminariach teologicznych. W budynku przy ul. Gabriela Narutowicza 5 mieściła się też bursa, a opiekunami uczących się młodzieńców byli m.in.: rabin Immanuel Deutsch z Żor, Samuel Baeck, naczelny rabin Leszna i Siegfried Gelles z Krotoszyna.
W 1893 roku powołano Stowarzyszenie Kulturalne dla Krzewienia Historii i Literatury Żydowskiej. W okresach jesienno-zimowych jego członkowie organizowali odczyty i spotkania dyskusyjne. Ich celem była popularyzacja żydowskiej historii i literatury. W działalność stowarzyszenia angażowali się najbardziej szanowani przedstawiciele gminy żydowskiej, z rabinem Samuelem Baeckiem i znanym społecznikiem, dr. Simonem Scherblem na czele.
W 1905 roku założono Lożę B’nei B’rith Żydowskie Stowarzyszenie Humanitarne im. Raphaela Koscha. Jej głównym celem było krzewienie wśród Żydów ideałów moralnych, zamiłowania do sztuki, ofiarnej pracy i patriotyzmu.
Stowarzyszenie działało na rzecz osób potrzebujących, wspierało żydowską oświatę, organizowało odczyty, prowadziło bibliotekę i ochronkę dla dzieci. Siedziba Stowarzyszenia mieściła się w budynku Fundacji Wollheimów. Lożę rozwiązano w 1937 roku.
Samodzielne Stowarzyszenie Gemiłus Chesed (Pożyczka miłosierdzia), zarejestrowano w 1934 roku. Społeczna, bezprocentowa kasa pożyczkowa wspierała aktywność gospodarczą leszczyńskich Żydów i odbudowę ich warsztatów pracy, utraconych lub osłabionych w wyniku wielkiego kryzysu. Urządzano także odczyty, wieczorki taneczne, przedstawienia, koncerty i kwesty. W 1938 roku Gemiłus Chesed liczyło 37 członków i udzieliło 36 pożyczek.
Najmłodszym żydowskim stowarzyszeniem działającym w Lesznie było Koło Młodzieży Żydowskiej, założone w grudniu 1938 roku. Najważniejszym zadaniem, jakie postawili przed sobą organizatorzy, było krzewienie kultury narodowej wśród młodego pokolenia Żydów, wspólna praca kulturalno-oświatowa i samokształcenie. Wśród planowanych form działalności wymieniono organizację odczytów, pogadanek i dyskusji oraz utworzenie sekcji dramatycznej.
